Δελτίο Τύπου
Ομιλία του Υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για το ασφαλιστικό
Όποιος ασχολείται με την πολιτική και ιδιαίτερα στο Κοινοβούλιο, ποτέ δεν σταματάει να μαθαίνει. Μπορεί να διδάσκει για πολλά χρόνια στο πανεπιστήμιο ότι το ασφαλιστικό είναι ένα δύσκολο θέμα, ότι είναι σαν ένα τάνκερ διακοσίων, τριακοσίων, τετρακοσίων χιλιάδων τόνων που αργεί να αλλάξει, γιατί εξαρτάται από τα επιτόκια, από την ανάπτυξη, από το λόγο ανάμεσα στους ασφαλισμένους και τους εργαζόμενους, από τα ποσοστά αναπλήρωσης και όλα αυτά. Αλλά όχι!
Μπορεί Δευτέρα βράδυ να δει στον «Ενικό», την Τρίτη το πρωί να ακούσει τα ραδιόφωνα και την Τρίτη το βράδυ να ακούσει τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να λέει ότι σε έξι μήνες αλλάζουν όλα. Μπορεί να μάθει ότι το 2014 όλα πήγαιναν καλά, ότι είχαμε ένα ασφαλιστικό που ήταν βιώσιμο και ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ και σε έξι μήνες το χάλασε. Μπορεί να μάθει κιόλας ότι το ΔΝΤ και οι άλλοι θεσμοί ποτέ δεν ζήτησαν από την κυβέρνηση –αφού πήγαινε τόσο καλά- να πάρει κι άλλα μέτρα. Ποτέ!
Εδώ, όμως, έχω την έκθεση του ΔΝΤ –από αυτές τις εκθέσεις που στον κ. Σταϊκούρα αρέσει να μας παρουσιάζει- Ιούνιος του 2014, που λέει για τις ελληνικές αρχές: «Οι ελληνικές αρχές» -εκείνη τη στιγμή ήταν αυτοί, για να μην μπερδεύεστε- «χρειάζεται να σκεφτούν καινούργια μέτρα». Το λέει στη σελίδα 18. «Οι ελληνικές αρχές πρέπει να δουν το 17%, που είναι οι δαπάνες για το ασφαλιστικό και είναι στο 9% και 8%, στο μέσο όρο της υπόλοιπης Ευρώπης». Και περιέχει μία αγγλική λέξη: «committed». Είναι δεσμευμένη, δηλαδή, η ελληνική κυβέρνηση, έχει δώσει την υπόσχεση, ότι θα φέρει νέα μέτρα. Αυτό λέει το ΔΝΤ τον Ιούνιο του 2014.
Και επιπλέον, υπάρχουν και τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, που εξηγούν γιατί ήταν μη βιώσιμα τον Ιούνιο του 2014 τα μέτρα. Άρα, σχετικά με αυτό που άκουσα τη Δευτέρα το βράδυ, αυτό που άκουσα την Τρίτη το πρωί και αυτό που άκουσα την Τρίτη το βράδυ, ότι δεν χρειάζονταν νέα μέτρα, νομίζω ότι μπορείτε να κάνετε μήνυση στο ΔΝΤ ότι λέει ψέματα, ότι ποτέ δεν σας ζήτησε καινούργια μέτρα, ότι δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα. Όχι μόνο τα ζήτησε, αλλά είπατε «yes, please».
Αφού, λοιπόν, είναι τόσο δύσκολο το ασφαλιστικό, πάμε τώρα να δούμε πώς μπορούμε να το αλλάξουμε. Πώς το αντιμετωπίζει κανείς; Με τρεις τρόπους, νομίζω:
Ο πρώτος είναι με ταξικότητα και με αναδιανομή, αυτό που ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης μάς είπε ότι είναι ταξικό μίσος και διχασμός. Αυτή είναι η γλώσσα, πρέπει να σας πω, κύριε Μητσοτάκη, των Αμερικάνων ρεπουμπλικάνων, ούτε καν η γλώσσα της ευρωπαϊκής χριστιανοδημοκρατίας. Ποτέ στην Ευρώπη η αναδιανομή δεν ήταν ταξικό μίσος. Εκτός αν μας πείτε ότι όταν το κόμμα σας, η Νέα Δημοκρατία, μετά τη Μεταπολίτευση έκλεινε το μάτι σε μεγάλους –κι όχι και τόσο μεγάλους- εργολάβους, σε μεγάλους –κι όχι και τόσο μεγάλους- τραπεζίτες, σε μεγάλους –κι όχι και τόσο μεγάλους- βιομήχανους, σε μεγάλους –κι όχι και τόσο μεγάλους- γιατρούς, μηχανικούς, αυτό ήταν ταξική αγάπη. Αυτό υπερασπίζεστε; Ταξική αγάπη ήταν, όταν το κάνατε εσείς; Και όταν εμείς κάνουμε αναδιανομή, είναι ταξικό μίσος;
Σας περιέγραψε, νομίζω, ο κ. Κατρούγκαλος, με πολύ γλαφυρό τρόπο, γιατί αυτό το νομοσχέδιο περιέχει την αναδιανομή. Σας εξήγησε, γιατί είναι διαφορετικό το να έχει βασική σύνταξη προερχόμενη από τη φορολογία, όταν το ΔΝΤ και όλοι οι νεοφιλελεύθεροι, μας πιέζουν να μην είναι η βασική σύνταξη δικαίωμα του πολίτη, αλλά να το παίρνει εάν δεν έχει αρκετά μεγάλο εισόδημα. Αυτό υποστηρίζει το ιδεολογικό ρεύμα που έρχεται, με τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Ξέρετε πού έχει οδηγήσει αυτό; Αν δεν έχει επιδόματα, κάποια βοήθεια ως πολίτης, η μεσαία τάξη τελικά λέει: «Γιατί να πληρώνω περισσότερους φόρους, εάν δεν κερδίζω κι εγώ;» Κι έτσι φτάνουμε στην Αμερική του κ. Μητσοτάκη, που έχει τη μεγαλύτερη ανισότητα από το 1920. Γιατί; Γιατί συνεχώς τα μεσαία στρώματα δεν παίρνουν επιδόματα, γιατί τα παίρνουν μόνο οι φτωχοί, και όταν ζορίζονται τα μεσαία στρώματα, λένε: «Ας κόψουμε τους φόρους ακόμα παραπάνω». Και αυτός ο φαύλος κύκλος δεν τελειώνει. Και γι’ αυτό έχουμε αυτές τις μεγάλες ανισότητες.
Έχουμε και ένα φορολογικό σύστημα που κάνει την αναδιανομή και στο δεύτερο σκέλος, όπου το ποσοστό αναπλήρωσης είναι μεγαλύτερο για τους φτωχούς και μικρότερο για τους πλούσιους. Έχω κουραστεί εδώ και τριάντα χρόνια διδασκαλίας στα οικονομικά να ακούω ότι οι πλούσιοι χρειάζονται περισσότερα λεφτά, για να έχουν κίνητρα να δουλέψουν, και οι φτωχοί χρειάζονται λιγότερα λεφτά για να μπορούν να ζήσουν. Έχω κουραστεί! Βρείτε ένα άλλο επιχείρημα! Νέος Αρχηγός είστε, βρείτε ένα νέο επιχείρημα που δεν το έχουμε ακούσει για τριάντα χρόνια.
Όμως, είναι πιο σοβαρό ακόμα το πώς θα λυθεί το ασφαλιστικό, γιατί, όπως είπε και ο Πρωθυπουργός και ο κ. Κατρούγκαλος, δεν μπορεί να λυθεί μόνο από το ίδιο. Πρέπει να λυθεί και από δύο σημαντικούς κρίκους.
Ο πρώτος κρίκος είναι η αγορά εργασίας. Η Ελλάδα, σας έχω πει πάρα πολλές φορές, δεν έχει συγκριτικό πλεονέκτημα στους χαμηλούς μισθούς, δεν έχει συγκριτικό πλεονέκτημα σε μισθούς μερικής απασχόλησης, στη μαύρη απασχόληση, στην απασχόληση που δεν ξέρεις τι θα σου φέρει την άλλη μέρα. Γιατί όλα αυτά που είπα, που άρχισαν από τον κ. Σημίτη το 2000, για να φιλελευθεροποιηθεί η αγορά εργασίας, δεν δημιουργούν έσοδα για το ασφαλιστικό σύστημα. Αν θέλεις έσοδα για το ασφαλιστικό σύστημα, θέλεις καλές δουλειές με καλούς μισθούς. Θέλεις μια αγορά εργασίας που να είναι ελεγχόμενη, που δεν θα μπορεί να υπάρχει αυτή η φοροδιαφυγή, που δεν θα μπορεί να υπάρχει αυτή η μαύρη εργασία.
Άρα, το μοντέλο είναι πολύ σημαντικό. Και, πείτε μου, αφού διαφωνείτε με τη λίστα του κ. Χαρδούβελη, μήπως δεν είχατε υποσχεθεί εκεί τις μαζικές απολύσεις, κύριε Μητσοτάκη;
Μήπως δεν είχατε υποσχεθεί ότι θα κάνετε το lockout, για να συνεχίσει η αγορά εργασίας να είναι για τους φτωχούς ένας γκρεμός, κάτι που αντιμετωπίζουν καθημερινά, που έχουν χαμηλούς μισθούς και πηγαίνουν από χαμηλούς μισθούς σε καθόλου μισθό, γιατί είναι άνεργοι και δεν μπορούν να χρηματοδοτήσουν το ασφαλιστικό σύστημα;
Τέλος, το πιο σημαντικό από όλα είναι το αναπτυξιακό μοντέλο.
Για τρία-τέσσερα χρόνια είχαμε ένα αναπτυξιακό μοντέλο από τις κυβερνήσεις του μνημονίου πριν από το 2015.Είπατε: «Θα περιμένουμε από τις επενδύσεις».
Πώς θα έρθουν οι επενδύσεις, κύριε Μπούρα; Λέγατε: «Εδώ είναι οι εργαζόμενοι, έχουμε καταστρέψει τις εργασιακές σχέσεις, τους έχουμε μειώσει τους μισθούς, ελάτε εσείς ιδιώτες επενδυτές να επενδύσετε όποτε θέλετε, όταν θέλετε, με όποιον τρόπο θέλετε, όπου θέλετε». Και γι’ αυτό δεν ήρθαν επενδυτές, γιατί ξέρουν ότι αυτό δεν συγκροτεί αναπτυξιακό μοντέλο.
Αυτό που συγκροτεί αναπτυξιακό μοντέλο είναι όταν έχεις αναπτυξιακά εργαλεία, όταν έχεις συνεταιριστικές τράπεζες, όταν έχεις αναπτυξιακή τράπεζα, όταν έχεις κοινωνική οικονομία, καινούργιους φορείς και καινούργιες ιδέες, όταν έχεις αποφασίσει πού πρέπει να επενδύσει ο ιδιωτικός τομέας, πού ο δημόσιος, πού ο κοινωνικός, πώς θα δημιουργήσεις την κατάρτιση των εργαζομένων σε συγκεκριμένες περιοχές, πώς θα υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ των επενδυτών και της κοινωνίας. Αυτό είναι αναπτυξιακό μοντέλο.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ένα θέλω να πω και θα τελειώσω. Η ανάπτυξη, η αγορά εργασίας, το ασφαλιστικό είναι κομμάτια ενός οράματος μιας κοινωνίας. Το όραμα είναι ότι η ισότητα μπορεί να πάει με την αποτελεσματικότητα. Το όραμα είναι ότι δεν πρέπει να μεγαλώσει η πίτα πριν τη μοιράσουμε. Το όραμα είναι ότι οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες είναι ο πλούτος αυτής της χώρας. Το όραμα είναι ότι το περιβάλλον αυτής της χώρας δεν μπορείς να το καταστρέψεις. Και αυτό το όραμα είναι προϋπόθεση για να γίνει βιώσιμο το ασφαλιστικό και όχι να χτυπήσουμε τις εργασιακές σχέσεις, όχι να χτυπήσουμε τους μισθούς, όχι να μειώσουμε τις συντάξεις. Νομίζω ότι η διαφορά είναι κρυστάλλινη.
Ευχαριστώ πολύ.
πηγή http://www.minfin.gr/
