Ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν γρίφων.. φεύγω ἥσυχη.
Δὲν ἔχω βλάψει στὴ ζωή μου αἴνιγμα: δὲν ἔλυσα κανένα..
Οὔτε κι αὐτὰ ποὺ θέλαν νὰ πεθάνουν, πλάι στὰ παιδικά μου χρόνια: ἔχω ἕνα βαρελάκι πού ῾χει δυὸ λογιῶν κρασάκι.
Τὸ κράτησα ὡς τώρα ἀχάλαστο ἀνεξήγητο, γιατὶ ὡς τώρα δυὸ λογιῶν κρασάκι
ἔχουν λυμένα κι ἄλυτα ποὺ μοῦ τυχαίνουν.
Συμβίωσα σκληρὰ.. μ᾿ ἕναν ψηλὸ καλόγερο ποὺ κόκαλα δὲν ἔχει, καὶ δὲν τὸν ρώτησα ποτὲ ποιᾶς φωτιᾶς γιὸς εἶναι, σὲ ποιὸ θεὸ ἀνεβαίνει καὶ μοῦ φεύγει.
Δὲν τοῦ λιγόστεψα τοῦ κόσμου τὰ προσωπιδοφόρα πλάσματά του, τοῦ ἀνάθρεψα τοῦ κόσμου τὸ μυστήριο μὲ θυσία καὶ μὲ στέρηση.
Μὲ τὸ αἷμα ποὺ μοῦ δόθηκε γιὰ νὰ τὸν ἐξηγήσω..
Ὅ,τι ἦρθε μὲ δεμένα μάτια.. καὶ σκεπασμένη πρόθεση, ἔτσι τὸ δέχτηκα κι ἔτσι τ᾿ ἀποχωρίστηκα: μὲ δεμένα μάτια καὶ σκεπασμένη πρόθεση.
Αἴνιγμα δανείστηκα, αἴνιγμα ἐπέστρεψα..
Ἄφησα νὰ μὴν ξέρω πῶς λύνεται ἕνα χθές, ἕνα ἐξαρτᾶται, τὸ αἴνιγμα τῶν ἀσυμπτώτων..
Ἄφησα νὰ μὴν ξέρω τί ἀγγίζω, ἕνα πρόσωπο ἢ ἕνα βιάζομαι.
Οὔτε κι ἐσένα σὲ παρέσυρα στὸ φῶς.. νὰ σὲ διακρίνω.
Στάθηκα Πηνελόπη στὴ σκοτεινὴ ὀλιγωρία σου..
Κι ἂν ρώτησα καμιὰ φορὰ πῶς λύνεσαι, πηγὴ ἂν εἶσαι ἢ κρήνη, θά ῾ταν κάποια καλοκαιριάτικη ἡμέρα πού, Πηνελόπες καὶ ὄχι, μᾶς κυριεύει αὐτὸς ὁ δαίμων τοῦ νεροῦ γιὰ νὰ δοξάζεται τὸ αἴνιγμα πῶς μένουμε ἀξεδίψαστοι.
Ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν γρίφων.. φεύγω ἥσυχη.
Ἀναμάρτητη: ἀξεδίψαστη.
Στὸ αἴνιγμα τοῦ θανάτου.. πάω ψυχωμένη!
- Κική Δημουλά Άφησα να μην Ξέρω ( Ποιητική Συλλογή Το Λίγο του Κόσμου 1971) -
Λίγα χρειάστηκα στη ζωή .. κι αυτά έμαθα .. Τα υπόλοιπα τα άφησα να μην ξέρω..
