Στις όχθες του στήθους βαθιά μελαγχολία φωλιάζει..
Σε στάλες δροσιάς ζητώ να βουλιάξω και με τη στάχτη ζητώ να ενωθώ..
Αποστάσεις της μνήμης, της νεότητας πόθοι, της παιδικής ηλικίας μου όνειρα, της ζωής μου όλης χαρές βιαστικές και μάταιες ελπίδες..
Τι νά 'ν' αυτό που σαν προαίσθημα βαθύ πηγάζει ξάφνου απ' την καρδιά και σαρώνει τους ανέμους της θλίψης;
Να βρίσκεις σε μας και συ μια χαρά, κατασκότεινη Νύχτα;
Τι κάτω απ' τα πέπλα σου κρύβεις..
- Georg Philipp Friedrich Freiherr von Hardenberg Ύμνος στη Νύχτα -
Αγάπες .. Έρωτες.. Πάθη .. Σιωπές αγαπημένες της Σελήνης..
