- Μ' αρέσεις άμα σωπαίνει.. , επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά.
Κι άμα κλαις μου αρέσεις.. απ' την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.
Κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς, η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ' αγγίξει:
Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας.. μες τη δική σου σιωπή..
Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή.. τη δικιά σου, που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων, και που λάμπει σαν αστραπή.
Είσαι όμοια με την νύχτα, αγάπη μου.. η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.
Απόμακρη και τόση δα και απ' τα αστέρια φτιαγμένη.. είναι η δικιά σου σιωπή.
Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις.. επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.
Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα..
Μια λέξη μόνο αν πεις.. ένα χαμόγελο -- μου αρκεί, για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα..
- Pablo Neruda Μ' αρέσει άμα Σωπαίνεις -
Του Ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις..
Μ' αρέσει άμα Σωπαίνεις..
