Τ᾿ ἀνθισμένο πέλαγο καὶ τὰ βουνὰ στὴ χάση τοῦ φεγγαριοῦ.. ἡ μεγάλη πέτρα κοντὰ στὶς ἀραποσυκιὲς καὶ τ᾿ ἀσφοδίλια, τὸ σταμνὶ ποὺ δὲν ἤθελε νὰ στερέψει στὸ τέλος τῆς μέρας, καὶ τὸ κλειστὸ κρεβάτι κοντὰ στὰ κυπαρίσσια καὶ τὰ μαλλιά σου..
Χρυσά· τ᾿ ἄστρα τοῦ Κύκνου.. κι ἐκεῖνο τ᾿ ἄστρο ὁ Ἀλδεβαράν..
Κράτησα τὴ ζωή μου.. κράτησα τὴ ζωή μου ταξιδεύοντας, ἀνάμεσα στὰ κίτρινα, δέντρα κατὰ τὸ πλάγιασμα τῆς βροχῆς..
Σὲ σιωπηλὲς πλαγιὲς φορτωμένες μὲ τὰ φύλλα τῆς ὀξιᾶς,. καμιὰ φωτιὰ στὴν κορυφή τους.. βραδιάζει.
Κράτησα τὴ ζωή μου· στ᾿ ἀριστερό σου χέρι.. μία γραμμὴ, μιὰ χαρακιὰ στὸ γόνατό σου, τάχα νὰ ὑπάρχουν στὴν ἄμμο τοῦ περασμένου καλοκαιριοῦ τάχα
νὰ μένουν ἐκεῖ.. ποὺ φύσηξε ὁ βοριὰς καθὼς ἀκούω, γύρω στὴν παγωμένη λίμνη τὴν ξένη φωνή.
Τὰ πρόσωπα ποὺ βλέπω δὲ ρωτοῦν.. μήτε ἡ γυναίκα, περπατώντας σκυφτὴ βυζαίνοντας τὸ παιδί της.
Ἀνεβαίνω τὰ βουνά.. μελανιασμένες λαγκαδιές.. ὁ χιονισμένος κάμπος, ὡς πέρα ὁ χιονισμένος κάμπος, τίποτε δὲ ρωτοῦν.. μήτε ὁ καιρὸς κλειστός σε βουβὰ ἐρμοκλήσια .. μήτε τὰ χέρια ποὺ ἀπλώνουνται γιὰ νὰ γυρέψουν, κι οἱ δρόμοι.
Κράτησα τὴ ζωή μου ψιθυριστὰ.. μέσα στὴν ἀπέραντη σιωπὴ, δὲν ξέρω πιὰ νὰ μιλήσω μήτε νὰ συλλογισθῶ.. ψίθυροι..
- Γιώργος Σεφέρης Ἐπιφάνια 1937 -
- Ο Δρόμος δεν έχει αλλαγή.. Κράτησα τη Ζωή μου..
Καλό Απόγευμα!
